१. ओ सिल्भिया,
दावालन विभीषिका
तिम्रो कविताको विद्रोह
ब्रह्माण्डको कानमा गुञ्जिइरहन्छ
तिम्रो आत्महत्याको
सङ्गीत ।
२. ओ सिल्भिया,
दुःस्व्प्नको पारावारमा
सुक्खापन, उकुसमुकुस र मृत्यु
सुकेको रुख र मृत चरा देखेर
मुस्कुराउने
तिम्रो कविताको आगो
संवेदनाको जङ्गलमा दन्किइरहन्छ
तिम्रो अग्रगमनको
दारुण पदचाप ।
३. ओ सिल्भिया,
तिमी जून फुटाएर
तारा बनाउँछ्यौ
र ताराहरुको धूलो शरीरमा छर्किएर
सर्वाङ्ग सत्य–नग्नताको बिस्कुन सुकाउँछ्यौ
अनि छाउँछ हृदयभरी
तिम्रो काव्य–शातील्यको
मृत्युमय शान्ति ।
४. ओ सिल्भिया,
फूल च्यातिहिँड्ने
विरुप पागलपनको
अकल्पनीय कविता
त्यस कविताको प्रसाद, ओज, आभा र गरिमा
आज पर्यन्त चिहानघरबाट
चिच्याइरहन्छ
तिम्रो आत्महत्याको सङ्गीत ।।
ःनरेन्द्र पराशर
